Autorka stawia tezę o partycypacyjnym charakterzw ruchu #MeToo i dowodzi jej odnosząc się głównie do sztuk performatywnych (przywołując zarówno działania instytucjonalne, jak i artystyczne). Zauważa, że w ruchu #MeToo, podobnie, jak w sztukach perfomatywnych to, co estetyczne splata się z tym, co etyczne. W kontekście tych zagadnień przygląda się tekstowi Michała Telegi Aktorki, czyli przepraszam, że dotykam i jego czytaniu perfomatywnemu wskazując, że łączy on działanie artystyczne z instytucjonalnym oraz etyczne z estetycznym. Analiza ta zadaje pytania o źródła instytucjonalnej i afektywnej sprawczości wydarzenia artystycznego i możliwe zastosowanie podobnych metod w przyszłości.
Słowa kluczowe: #MeToo; sztuki performatywne; teatr; partycypacja; instytucja