Celem artykułu jest próba zrozumienia, jak doświadczenie akuzmatyczne literatury dokonuje rewizji i poszerza pojęcie głosu zdeponowanego w poezji. Autorka analizuje dotychczasowe interpretacje głosu oraz głosu poetyckiego w perspektywie teorii akuzmatycznych, które redefiniują zachodnie ujęcia sprawczości głosu jako metafory posiadania władzy oraz określonej tożsamości (sprowadzającej głos do pełnienia funkcji reprezentacyjnych). W oparciu o podjętą refleksję formułuje ona tezę, że doświadczenie sprawczości głosu zdeponowanego w poezji może przypominać doświadczenie głosu akuzmatycznego, umożliwiające doświadczenie obecności Innego, a nie tylko jego reprezentację. Według autorki tego rodzaju oddziaływanie głosu w wierszu daje się uchwycić dzięki kategorii „nadmiaru”, stanowiącej wyraz przeciwstawiania się strukturalnej logice języka. Odwołując się do przykładów z najnowszej polskiej poezji zaangażowanej, rozpatruje ona kategorię nadmiaru w trzech możliwych konfiguracjach.
Słowa klucze: głos, najnowsza poezja polska, Inny, akuzmatyka, sound studies