Artykuł stanowi próbę odpowiedzi na pytanie czy Bruno Schulz był muzykalny, jakiej muzyki słuchał i jak doświadczenia audialne mogły wpłynąć na jego twórczość. Na podstawie zachowanych świadectw rekonstruowany jest stosunek twórcy do sztuki dźwięków. Analiza materiałów archiwalnych i fragmentów prozy pozwala na zerwanie z utrwalanym stereotypem, dotyczącym muzycznych zainteresowań pisarza oraz dźwiękowych uwikłań jego tekstów.
Słowa kluczowe: Bruno Schulz, muzyka, wspomnienia, Drohobycz, Sklepy cynamonowe, dźwięk