Rekonstruując pisanie Derridy autorka porusza zagadnienia dotyczące (1) możliwości psychoanalitycznego myślenia poza psychoanalizą kliniczną, (2) procesów mówienia i pisania oraz (3) wzajemnych inspiracji psychoanalizy i nauk humanistycznych. Zaskakującym odkryciem jest to, że porusza się on po linii wyznaczonej przez Freuda. Każdą jego zainspirowaną przez psychoanalizę pracę można czytać jako odpowiedź na kolejne książki Freuda. Momentem wspólnym psychoanalizy i dekonstrukcji jest postawa takiego czytania (rozmawiania) przy pomocy minimalnie inwazyjnych środków, aby tekst (pacjent) sami zaczęli mówić i powiedzieli coś innego niż zamierzali powiedzieć. Jeżeli w przypadku Derridy w ogóle można mówić o metodzie, to jest nią przepisywanie, które posuwa się wzdłuż ukrytej logiki tekstu, tak jak psychoanaliza posuwa się wzdłuż psychodynamiki pacjenta. Derrida wydobywa z prac Freuda jego „sygnaturę“: nieusuwalną antynomię między opisem i performatywnością. Jeśli nauki humanistyczne chcą zrozumieć swój przedmiot, muszą się w niego osobiście zaangażować, jednocześnie respektując zasady naukowego dyskursu.
W drodze do psychoanalizy z Jacques'em Derridą
Numer:
2019 / 4