Artykuł stanowi próbę pogłębionej analizy koncepcji hüzün w prozie Orhana Pamuka. Ważnym aspektem rozważań jest szczegółowe opracowanie kontekstu historycznego i językowego. Dalszą interpretację umożliwia zestawienie badanego zjawiska z teoriami afektywnymi, pamięciowymi i postkolonialnymi. Celem artykułu jest zarówno ukazania wielowymiarowości i funkcjonalności idei hüzün, jak i przybliżenie jej złożoności polskiemu czytelnikowi.
Słowa kluczowe:
Orhan Pamuk, hüzün, Stambuł, melancholia, geopoetyka