Autor analizuje etyczne i polityczne aspekty sytuacji dawania świadectwa. Podkreśla wpływ badań nad Zagładą na ustanowienie współczesnego dyskursu na temat świadectw w obszarze ruchów emancypacyjnych, ale także niewspółbieżność obu tych pól. Kluczowym pojęciem staje się tutaj polityczna performatyka traumy jako sposób wykorzystywania świadectwa w przekształcaniu relacji władzy i koncepcji sfery publicznej.
Słowa kluczowe: trauma, Zagłada, ruchy emancypacyjne, sfera publiczna, świadectwo, performans