Gutorow podjął próbę opisania i scharakteryzowania twórczości Davida Jonesa, brytyjskiego poety, malarza i eseisty kojarzonego ze zwrotem modernistycznym pierwszej połowy XX wieku. Podobnie jak inni moderniści, Jones postawił w punkcie wyjścia ponurą diagnozę nowoczesności – żyjemy w epoce wyczerpania się dotychczasowych narracji, w epoce duchowego, a więc i egzystencjalnego kryzysu, w czasie należącym do „ostatniego człowieka” (Nietzscheański Letzter Mensch), w świecie, który uległ rozpadowi i musi zostać złożony na nowo. Momenty te wyraźne są w dwóch najważniejszych i najdłuższych utworach poetyckich Jonesa: In Parenthesis (1937) i The Anathemata (1952), obszernych poematach, których fragmentaryczny, palimpsestyczny, medytacyjny styl przypomina nieco późną twórczość Pounda, Eliota i Stevensa. O nich też głównie traktuje niniejszy szkic. Są one zapisem rozpadu, i to zarówno na poziomie indywidualnym (powojenna trauma), jak i wspólnotowym (kryzys cywilizacyjny). Zarazem są ważnym, a pod wieloma względami unikalnym dokumentem poetyckiego wysiłku zmierzającego do zrekonstruowania i scalenia świata – i samego siebie.
Słowa kluczowe: David Jones, przełom modernistyczny, trauma, poezja religijna, poezja jako próba scalenia