Artykuł omawia metamodernizm Timotheusa Vermeulena i Robina van den Akkera w kontekście wybranych współczesnych teorii kwestionujących aktualność paradygmatu postmodernistycznego. Wychodząc z założeń metamodernizmu, autor przedstawia propozycje nowego ujmowania przez humanistykę takich pojęć jak „tożsamość” i „podmiot”. W ujęciu tym akcentowane są pewne stałe, nie-płynne elementy tożsamości, cechy dystynktywne, które pozwalają doświadczać ciągłości jednostkowego „ja”. Siła podmiotu wynika natomiast ze świadomości posiadania tych atrybutów oraz z prób podejmowania nieironicznych działań, których celem jest doświadczenie wspólnoty i porozumienia z innymi ludźmi.
Metamodernistyczna oscylacja lub podmiot i tożsamość po postmodernizmie
Numer:
2013 / 1-2