Artykuły: Jakub Niedźwiedź

Celem artykułu jest próba spojrzenia na sarmatyzm jako na narodową „tradycję wynalezioną”. Tak rozumiany sarmatyzm nie jest odzwierciedleniem przedrozbiorowej kultury szlacheckiej, lecz dziewiętnasto- i dwudziestowieczną narracją o polskiej przeszłości. Sarmatyzm został więc zdefiniowany jako przenoszony w przeszłość polski dziewiętnastowieczny dyskurs tożsamościowy. Omówionych zostało pięć jego głównych cech: polonocentryzm, totalność, homogenizacja, orientalizm i ekskluzywizm. W zakończeniu zamieszczone są uwagi na temat trwałości sarmatyzmu i jego fundamentalnej roli dla tożsamości współczesnej polskiej prawicy i lewicy.