Artykuł ukazuje reakcję kobiet piszących w jidysz wobec wydarzeń roku 1918 i odzyskania niepodległości przez państwo polskie. Autorka skupia się na dwóch aspektach aktywności kobiet w tym okresie: działalności polityczno-społecznej oraz twórczej. Obie te płaszczyzny: rozwój ruchów kobiecych (syjonistycznych, socjalistycznych i ortodoksyjnych) oraz rozkwit pisarstwa Żydówek, odzwierciedlają zarówno optymizm wynikający z pojawienia się nowych szans, jak również wzrost obaw i poczucia wyobcowania, wyrosły na traumatycznym doświadczeniu I wojny światowej oraz fali pogromów po jej zakończeniu. W tekście pojawiają się nawiązania do działalności Pui Rakowskiej, Diny Blond, Sary Szenirer oraz twórczości m.in.: Racheli Korn, Sary Rejzen i Rozy Jakubowicz.
Słowa kluczowe: żydowski feminizm, żydowskie organizacje kobiece, siostrzeństwo, poetki jidysz, I wojna światowa, pogromy, prawa wyborcze kobiet, Pua Rakowska, Dina Blond, Sara Szenirer, Rachela Korn, Sara Rejzen, Roza Jakubowicz