W przeprowadzonym na czternastu stronach dialogu o liberaturze rozmówcy pokazują, jak słowa są nierozerwalnie zakorzenione w przestrzeni. Liberatura to zaproponowany przez Zenona Fajfera termin odnoszący się do gatunku literackiego, który łączy tekst i jego materialne podłoże w znaczącą całość.
Słowa kluczowe: liberatura, performatywność, wizualność tekstu, emanacyjność, poezja
Artykuł zawiera analizę sytuacji liberatury w polu produkcji literackiej. Przedstawia historyczny zarys rozwoju tego zjawiska, wychodząc od sformułowanej przez Zenona Fajfera propozycji genologicznej. Następnie sytuuje ją w kontekście socjologicznego przełomu w badaniach bibliologicznych, które potwierdziły, że w przypadku „silnych” autorów, walczących o autonomię w polu można mówić o semantyce intencjonalnej, odautorskiej szaty graficznej. Na koniec, odwołując się do opisywanych przez Pierre’a Bourdieu mechanizmów konsekracji oraz nowoczesnych teorii gatunku o nachyleniu socjolingwistycznym i retorycznym, opisuje liberaturę jako nową jakościowo formę komunikacji literackiej, którą można ujmować w kategoriach gatunku rozumianego jako „horyzont oczekiwań”.