Łukasz Bukowiecki
UW
Amerykański badacz Kevin Lynch, autor teorii map mentalnych, w swojej prekursorskiej książce The Image of the City (1960) proponował, żeby badać wyobrażenia mentalne mieszkańców miast odpowiadające postrzeganym przez nich w przestrzeni miejskiej formom materialnym. W niniejszym artykule stawiam tezę, że w przypadku miast takich jak Warszawa, gdzie pod wpływem dramatycznych wydarzeń historii XX wieku tkanka miejska podlegała totalnym przekształceniom, należy rozszerzyć zakres analizy miejskich wyobrażeń o społeczny obraz obiektów niewidocznych: niematerialnych, niedostrzegalnych, widmowych. Bliski teorii ugruntowanej sposób czytania miasta w taki sposób, stosowany przez zajmujących się przestrzenią Warszawy i jej postrzeganiem krytyków architektury, literaturoznawców i etnologów, określam jako ćwiczenie widmobraźni przestrzennej.
Słowa kluczowe:
powojenna odbudowa, przestrzeń publiczna, teoria ugruntowana, widma przeszłości, wyobrażenia miejskie
„Tu było skrzyżowanie…”. O widmobraźni przestrzennej w Warszawie
Numer:
2016 / 2