W czasach kariery pojęcia „fakenews” i postępującej degradacji społecznej roli dziennikarstwa oraz wykorzystywania reportażu jako konwencji do kreowania rzeczywistości zastępczej, jak choćby w paradokumentach telewizyjnych, tym bardziej warte docenienia są starania reporterów, którzy podchodzą do swojej pracy w sposób deontologiczny. Ich szczerość i uczciwość wobec odbiorcy okazują się wartościami coraz cenniejszymi, ponieważ potrzebujemy opowieści o nas, w których znajdziemy nieprzekłamane lustro. Artykuł proponuje próbę wglądu w metody twórcze Ewy Winnickiej, autorki reportaży refleksyjnych i społecznie istotnych. Analizy zostały oparte na założeniu, że w twórczym akcie opracowania materiału faktograficznego dokonuje się przeniesienie opisu referencjalnego na poziom sensów symbolicznych, co czyni wcielenia reportażu literackiego „dokumentem ludzkim”.
Słowa kluczowe: reportaż, Ewa Winnicka, miejsce niedookreślenia, dziennikarstwo deontologiczne