Artykuły: Monika Bednarczuk

Artykuł traktuje o – objawiającej się w u postaci o odmiennych często poglądach politycznych – fascynacji południowosłowiańskimi narodami w Polsce lat trzydziestych. Autorki dowodzą, iż w dyskursie słowianofilskim tego czasu Bułgarów i nacje zamieszkujące Jugosławię poczęto traktować jako nowy punkt odniesienia dla Słowiańszczyzny północnej, opozycyjny wobec paradygmatu równoleżnikowego, w którym pozytywnie waloryzowane były tylko wytwory cywilizacji Zachodu, Słowian zaś skazano na ich kopiowanie. W takim geograficzno-ideologicznym oglądzie kontynentu Zachód znikał, podobnie jak (bolszewicka) Rosja, traktowana jako obszar rewolucyjnej, „żeńskiej” histerii, bo wraz z carem „runęła męskość”, która uzasadniała wcześniej rosyjskie dążenia do hegemonii. Teraz to Południe stawało się niemal mitycznym źródłem mocy, miejscem magicznym. Entuzjazm dla słowiańskiego Południa posiadał przy tym wyraźny aspekt płciowy/ genderowy.