W zaproponowanym rozumieniu wiersz kartograficzny (wiersz-mapa) to eksperymentalny tekst poetycki ustrukturalizowany na wzór mapy, tj. stanowiący kompozycję logowizualną, której elementy językowe uprzestrzennione zostały zgodnie z rzutem z góry. Celem artykułu jest próba określenia kierunków rozwoju wiersza kartograficznego w polskiej poezji eksperymentalnej dzięki analizie jego najważniejszych historycznych i współczesnych realizacji. Autor wyróżnia dwa typy wierszy-map, zapoczątkowane w latach 60. XX wieku w poezji konkretnej: z tekstów Romana Gorzelskiego wywodzi się prostszy typ wizualny, reprezentowany współcześnie przez Jakuba Wojciechowskiego i Piotra Kasperowicza, zaś z wierszy-partytur Mariana Grześczaka bardziej złożony, angażujący także warstwę brzmieniową, typ fonowizualny, kontynuowany dziś w eksperymentach Radosława Nowakowskiego i Marcina Mokrego.
Słowa kluczowe: wiersze-mapy, kartografia i literatura, geopoetyka, literatura eksperymentalna, Marcin Mokry, Radosław Nowakowski