Artykuły: Samuel Nowak

Artykuł jest próbą uchwycenia specyfiki doświadczania i rozumienia czasu w dobie mediów cyfrowych. Na przykładzie retromanii autor stara się pokazać, że bliższa analiza tego fenomenu pomaga odsłonić specyficzne właściwości nowych mediów, które zwykle umykają uwadze badaczy i badaczek. Jego zdaniem wnioski, które wyciągniemy z analizy retromanii, mogą okazać się pomocne w badaniu mediów cyfrowych w ogóle. Punktem wyjścia artykułu krytyka badań nad społecznym i kulturowym wymiarem mediów. Następnie autor stawia tezę o wycofaniu się czasu, który w mediach cyfrowych ulega zawieszeniu i spłaszczeniu.

Artykuł jest próbą przeformułowania feministycznych badań nad mediami z perspektywy teorii aktora-sieci (ANT) w ujęciu Bruno Latoura. Autorzy poddają krytyce współczesne gender i queer studies, które powtarzają błędy socjologii krytycznej. W ostatecznym rozrachunku badania nad płcią i seksualnością w mediach osuwają się w teorię spisku, radykalny tekstualizm lub naiwny reprezentacjonizm. Odrzucając zarówno konstruktywizm społeczny jak i śladowy, ale wciąż istniejący, esencjalizm, autorzy starają się nakreślić ogólne parametry latouriańsko-feministycznej teorii mediów. Ich projekt stara się dowieść, że doświadczenie płci i seksualności można ujmować jako splot ludzkiego i nie-ludzkiego, gdzie media stają się pełnoprawnymi aktorami, a nie tylko pośrednikami lub „kontekstowymi” obiektami.