Autorka analizuje deklaracje wstydu białych Australijczyków i rządu Australii formułowane wobec Aborygenów; pyta, jak jednostkowy wstyd może zostać przeniesiona na naród oraz czym różni się wstyd jako deklaracja polityczna od osobistego wyznania winy. Inspiracje metodologiczne: psychologia wstydu (S. S. Tomkins, E. H. Erikson), językoznawstwo performatywne (J. L. Austin).
Słowa kluczowe: wstyd, polityka emocji, akty mowy, polityka międzynarodowa, postkolonializm, nacjonalizm, rasizm
Autorka Performatywności obrzydzenia wychodzi od pytania o kulturowe zróżnicowanie odczuwania wstrętu i o jego związek z jedzeniem, z relacjami między ciałami, przedmiotami i innymi, dochodząc do naczelnej kwestii – działania obrzydzenia.
W pierwszej części zajmuje się fascynacją wstrętu wyglądem i cechami rzeczy odczuwanych jako obrzydliwe oraz tym, jak wstręt oddziałuje na powierzchnię ciał zniesmaczonych osób. Następnie analizuje relację pomiędzy obrzydzeniem a lepkością oraz sposób, w jaki „lepkość” staje się afektywną jakością rzeczy. Na koniec przypatruje się, jak wstręt dotyczy nie tylko doznań cielesnych, ale również aktów mowy na przykładzie reakcji na ataki terrorystyczne z 11 września 2001, w których stwierdzano: „to obrzydliwe!”