Tekst jest próbą refleksji nad – wykorzystywanymi przez Michaela Hanekego w Miłości – mechanizmami obrazowego (pozajęzykowego) uobecniania bólu i choroby w obrębie medium filmowego. Problematyka cierpienia w dziele austriackiego reżysera zostaje wpisana w porządek emocjonalnych napięć w relacjach rodzinnych, na tle których uwydatnia się kwestia społecznego (kulturowego) wykluczenia. Dla rozważań autora – odwołującego się do pojęcia punctum (R. Barthes) i koncepcji obrazu-czasu (G. Deleuze) – relewantne są: a) proces materializacji czasu (poprzez spowolnienie: slowness) w zobrazowanych codziennych zmaganiach z chorobą oraz b) specyfika gwałtownego, punktowego uobecniania się paroksyzmów – analizowana w ramach autorskiej kategorii obrazu-bólu, inicjującego etyczne (afektywne) spotkanie z doświadczanym przez widza obrazem.
Słowa kluczowe: ból, choroba, afekt, film, czas, obraz, obraz-ból, Michael Haneke