Celem artykułu jest pokazanie, jak fikcja klimatyczna może pomóc pobudzić publiczną troskę o konsekwencje zmian klimatycznych dla rzek oraz jak literackie przedstawienia takich konsekwencji mogą jednocześnie stanowić efektywne medium mówienia o zmianach klimatycznych w ogóle. Realizując ten cel artykuł będzie się posługiwał przykładami trzech reprezentatywnych dla fikcji klimatycznej powieści, Wodnego noża Paolo Bacigalupiego (2015), Gold Fame Citrus Claire Vaye Watkins (2015) oraz Forty Signs of Rain Kima Stanleya Robinsona (2004), wychodząc z perspektywy metodologicznej komunikacji ekologicznej oraz ekokrytyki – zwłaszcza ekokrytyki afektywnej i empirycznej.
Słowa klucze: fikcja klimatyczna, rzeki, ekokrytyka, ekokrytyka empiryczna, komunikacja ekologiczna