Punktem wyjścia artykułu jest związek Europy Wschodniej i błota, fascynujący oświeceniowych pisarzy. Wykreowanemu przez nich obrazowi Europy Wschodniej jako regionu dzikiej nieopanowanej natury, zamieszkanego przez zbiegów, przemytników i nierobów, towarzyszy określony projekt „cywilizacyjny”. Jego celem jest zaprzęgnięcie do pracy zarówno niespożytkowanej przyrody, jak i nieproduktywnej ludności. Błoto w tej oświeceniowej narracji jawi się oczywiście jako przeszkoda na drodze do postępu. Co ciekawe jednak, dokładnie w tej samej roli wystąpi ono w tekstach polskiej kultury nowoczesnej, za których przykłady mogą służyć Przedwiośnie Stefana Żeromskiego oraz Noce i dnie Marii Dąbrowskiej. Celem autora jest zbudowanie narracji alternatywnej wobec projektów modernizacyjnych rozwijanych w odniesieniu do Europy Wschodniej od XVIII wieku aż do czasów współczesnych.
Słowa kluczowe: historia środowiskowa, kryzys ekologiczny, oświecenie, historia ludowa, Europa Wschodnia