Mówiąc o migracjach do Irlandii z czasów “celtyckiego tygrysa”, można rozróżnić dwa etapy. Na początku w latach 1996–2002 migranci odczuwali prawdziwą dumę z rodzimej kultury, w której się wychowali, a jednocześnie wykazywali żywe zainteresowanie irlandzką tradycją. Później jednak, od roku 2002 aż do kryzysu w 2008, nastąpił okres często opisywany jako „bling”, który charakteryzował przepych: nastawienie na materializm oraz brak zainteresowania kulturą i kulturową wymianą. Co za tym idzie, wbrew oczekiwaniom zapoczątkowanym przez nowe fuzje, nie rozwinęła się na szerszą skalę irlandzka literatura inspirowana spotkaniami z „innym”. Niewątpliwie jest to zadziwiające, biorąc pod uwagę, że tak wiele pozycji z kanonu literatury irlandzkiej zrodziło się z otwartości na „obcego/innego” – poczynając od Swifta i Edgeworth po Joyce’a i McGaherna. Mimo to nadal tli się nadzieja, że przybyszom uda się przekształcić irlandzkie mity i doświadczenia – być może nastąpi to poprzez wzbogacenie ich kulturowych narracji o elementy irlandzkiej rzeczywistości – i że fuzja różnych tradycji dyskursywnych doprowadzi do powstania nowej literatury i kultury.
Kluczowe słowa: literatura migracyjna, „inny/obcy”, globalizacja, Polska, Irlandia