Autor, ukazując i problematyzując działania artystyczno-kuratorsko-archiwistyczne Karola Radziszewskiego, jednego z najważniejszych współczesnych polskich artystów sztuk wizualnych, rozważa możliwości stworzenia/opowiedzenia/pokazania potencjalnych queerstorii. Spośród licznych działań artysty zostały wybrane takie (wystawy Queer Archives Institute, obraz Hiacynt, rzeźba/instalacja Grzybek), które próbując konstruować i opowiadać queerowe przeszłości, muszą się mierzyć z – wyjściową nierzadko w przypadku queerstorii rozumianej tutaj jako dyscyplina autonomiczna wobec historii – sytuacją braku archiwów. W artykule zostały przedstawione różne strategie pracy z takim pustym/niedostępnym archiwum, jak również przeciwko normatywnym praktykom archiwalnym charakterystycznym dla klasycznej historii (jako dyscypliny). Wykorzystując rozpoznania Heather Love i przede wszystkim Ernsta van Alphena, autor ukazuje preposteryjność i kontrfaktyczność działań artysty, które stają się narzędziami potencjalizowania historii. W ostatniej części artykułu zostaje postawione pytanie nie tylko o możliwość rekonstrukcji queerstorii na podstawie queerowych archiwów, lecz także o potencjalność wykreowania i „udziedziczenia” queerowego dziedzictwa.
Słowa kluczowe: queerstoria, queerowe archiwa, preposteryjność, przeszłości podrzędne, queerowe dziedzictwo, Karol Radziszewski