Artykuł ukazuje miejsce przesądu rzucania uroków (iettatury) w kulturze włoskiego Południa (Italia Meridionale) i konfrontuje opowiadanie Don Ildebrando z literaturą przedmiotu. Omawiając iettaturę z punktu widzenia etnologii, ukazuje zależności między sądami pisarza a poglądami de Martina i zbieżność stylistyczną opowiadania z dziełem Niccoli Valletty. Określa również miejsce utworu Herlinga na tle wypowiedzi poświęconych iettaturze, takich jak komentarz Benedetta Crocego w czasopiśmie „Quaderni della Critica” czy Il Corricolo Aleksandra Dumasa. Stara się pokazać, w jaki sposób teoretyczna wiedza pisarza wpływa na świat przedstawiony opowiadania: z tego punktu widzenia analizuje motyw oczu oraz omawia kategorię przestrzeni a także charakteryzuje postaci bohaterów, w których uwydatnia reakcje psychiczne będące pochodną wiary w istnienie iettatury. W zakończeniu omawia rolę narratora w zwiększeniu atrakcyjności opisywanego zjawiska.
Don Ildebrando w świetle ‘iettatury’. Próba interpretacji etnologicznej opowiadania Gustawa Herlinga-Grudzińskiego
Numer:
2011 / 1-2