Artykuł poświęcony jest krytyce artystycznej Stanisława Pieńkowskiego publikowanej w okresie międzywojennym na łamach „Myśli Narodowej”, jednego z wiodących organów prasowych endecji. Autorka przygląda się w nim przede wszystkim specyfice antysemickiego dyskursu krytycznego. Analizuje konstruowaną w tych tekstach figurę wrogiego Żyda (Żyda-artysty i Żyda-krytyka), a także omawia strategie i narzędzia retoryczne, jakimi posługiwał się krytyk, chcąc zdemaskować i zdyskredytować swych oponentów. Badaniu poddana zostaje stylistyczna warstwa tekstów, stosowane przez Pieńkowskiego schematy perswazyjne i gry komunikacyjne, jak również sposoby konstruowania krytycznego podmiotu.
Słowa kluczowe: dyskurs antysemicki, mowa nienawiści, Pieńkowski, krytyka artystyczna, dwudziestolecie międzywojenne