Artykuły: Eliza Kącka

Artykuł niniejszy włącza się w nurt badań (np. Barańczak 1988, Ligęza 2001, Szczepankowska 2013) nad rolą figur retorycznych w poetyce Wisławy Szymborskiej. Poetka wykazuje wirtuozerię w konstruowaniu wierszy w formie implikacji, gdzie drugi człon tekstu zaprzecza wstępnej enumeracji, jak w sylogizmach Claviusa (jeśli stwierdzenie wynika ze swojego zaprzeczenia, jest prawdziwe; jeśli ze stwierdzenia wynika jego zaprzeczenie, jest fałszywe). Główną rolę w tej poetyckiej strategii odgrywa domyślny spójnik ale i jego rozszerzenie więc, za pomocą których dokonane zostaje odwrócenie wartości – wyraz właściwego Szymborskiej sceptycyzmu.

Słowa klucze: paralogizm, strategia poetycka, zasada racji dostatecznej, przeczenie, retoryka

Recenzja-omówienie książki Piotra Pazińskiego Atrapy stworzenia podąża za pytaniami, które stawia sobie sam autor – włącznie z kluczowym: o status lalki (i pokrewnych antropomorficznych tworów). By się z nim uporać i sproblematyzować go wedle własnych intuicji, wprowadza Paziński do gry pojęcie atrapy/ „atrapowatości”. Używał go już zresztą w poprzedniej książce eseistycznej, do której odwołuje się recenzja – w Rzeczywistości poprzecieranej. Atrapy w ujęciu Pazińskiego pozwalają nazwać fenomen/ zjawisko, którego same są nośnikiem:  to, co imituje istnienie, zdaje się istnieć bardziej dojmująco niż to, co istnieje pełnoprawnie. Atrapy są zarazem materialną metaforą kruchości tego, co nazywamy świadomością

Słowa kluczowe: atrapy, lalki, manekiny, imitacja, materia