Artykuły: Beata Kowalczyk

W niniejszym eseju omawiam literackie komentarze pisarzy japońskich do tragicznych w skutkach wydarzeń, jakie miały miejsce w Japonii po trzęsieniu ziemi Tōhoku w marcu 2011 roku, które zostały opublikowane w literackim miesięczniku „Shinchō”. Wypowiedzi japońskich artystów analizuję w kontekście sterowanej politycznie hegemonicznej (Mouffe, Laclau) narracji wytwarzanej w mediach relacjonujących różnorakie kwestie związane z sytuacją kryzysu po katastrofie, jako głos przeciwwagi na arenie medialnego dyskursu, który występuje publicznie w imieniu niesłyszalnych (Rancière).

Niniejszy esej poświęcony jest problematyce egzofonicznej twórczości japońskiej pisarki Tawady Yōko, piszącej w dwóch językach: niemieckim i japońskim. Odwołując się do fragmentów utworów literackich tej autorki próbuję odpowiedzieć na pytanie, czym jest zjawisko egzofonii w literaturze, jak kształtuje swoją podmiotowość (gramatyczną, filozoficzną i polityczną) twórca, który pisząc w języku nie-ojczystym, musi na nowo budować, gromadzić kapitał symboliczny – czynnik decydujący o pozycji pisarki/pisarza w systemie światowej literatury. Wreszcie zastanawiam się również nad tym, w jaki sposób kwestia egzofonii – tak, jak rozumie ją Tawada – wpływa na dyskursy o wytwarzaniu wiedzy, w tym wiedzy literaturoznawczej.