Przedmiotem analizy są wstępy, przedmowy i dedykacje pierwszych edycji polskich przekładów tragedii Corneille’a i Racine’a z lat ok. 1690-1750. Celem jest ukazanie sposobu, w jaki te poboczne i doraźne teksty odzwierciedlają pewne elementy klasycystycznej teorii tragedii. Jako nadrzędna cechą paratekstowego obrazu tragedii ukazuje się redukcja gatunku do kilku podstawowych rysów: tragicznego tonu, dworskiej wystawności, sensu moralnego i reprezentacji charakterów, celu edukacyjnego czy elementów politycznej refleksji. Równocześnie, analizowane parateksty pełnią ważną funkcję pośrednictwa między obcością (właściwą kulturze, w ramach której powstały przekładane dramaty) a rodzimością polskiego kontekstu. Ich następstwo może być postrzegane w kategoriach sedymentacji – nakładając się na siebie, tworzą żywą tradycję przyswojenia.
Lustra królowej. Obraz tragedii w perytekstach staropolskich przekładów Corneille’a i Racine’a
Numer:
2015 / 1