Nawiązując do nauk przyrodniczych, myśli filozoficznej oraz literaturoznawczej, odwołując się do miejsca i odczuwania cielesności w obrębie poetyckich awangard, w centrum refleksji stawiam pytanie o to, czy hormony znaczą– i w jaki sposób w poezji XXI wieku. Na przykładzie tekstów i trzech ścieżek twórczych: Joanny Mueller, Kae Tempest i Lisette Lombé, wyróżniam odpowiednio trzy typy poetyckich działań: identyfikacji hormonalnej albo poszukiwania osobnego języka, hormonalnych transformacji niebinarnych, oraz amplifikacji hormonalnych lirycznych opowieści. W konsekwencji stawiam tezę dotyczącą nowej świadomości jako konsekwencji ewolucji biologicznej i rozwoju myśli oraz świadomości społecznej. Proponuję ją nazwać „świadomością hormoliryczną” jako efektu ingerencji hormonów w lirykę, gdy ich duża aktywność podlega fluktuacji, i gdy, niezależnie od politycznych zmian oraz granic, wpływa na wszystkie aspekty naszego życia.
Słowa klucze: poetycka awangarda, hormony, estrogeny, tożsamość poetycka, świadomość hormoliryczna, Joanna Mueller, Kae Tempest, Lisette Lombé, osoba niebinarna, poezja XXI wieku