Dzienniczek s. Faustyny Kowalskiej, mistyczki i świętej Kościoła katolickiego, to jedna z częściej tłumaczonych z polskiego książek, a zarazem tekst, którego badaniem i naukowym opracowaniem zajmowali się dotąd jedyni specjaliści watykańscy. Piotr Kubkowski w swoim artykule proponuje odczytanie Dzienniczka nie tyle jako „tekstu”, ile jako świadectwa kilku warstw performansów twórczych, redakcyjnych, wydawniczych. Rękopis poddany mniej lub bardziej uporządkowanym przeróbkom, pracom korektorskim, opatrzony aparatem krytycznym: wstępami, posłowiami, kalendariami czy przypisami, staje się książką, emancypując się niejako wobec postaci, jaką nadała mu autorka. Zarazem same oparte na doświadczeniu mistycznym akty tworzenia zapisów z czasem ewoluują od „mocowania się” z medium ku wyrafinowanym formom pisarskim i stanowią w proponowanej tu interpretacji szereg „wydarzeń” rękopiśmiennych.
„dosyć nie umiem pisać”. Dzienniczek Faustyny Kowalskiej jako wydarzenie piśmienne i tekstowe
Numer:
2015 / 4