Koerber analizuje wydarzenia retoryczne, które na początku XX wieku poprzedzały powstanie pojęcia *hormonu* oraz wpływ, jaki wywarło wprowadzenie tego terminu na sposoby rozumienia zdrowia reprodukcyjnego kobiet. Tuż po ukuciu określenia „hormon” w 1905 roku przez Ernesta Henry’ego Starlinga, hormony stały się centrum chemicznych objaśnień tych zjawisk cielesnych, które wcześniej opisywano w kategoriach oferowanych przez dyskursy histerii. Korzystając z metafory „granicy” i „znieruchomienia” Koerber udowadnia, że odkrycie hormonów było nie tyle rewolucją, co koniecznością: wymuszało przekształcenie starych sposobów myślenia, tak by odpowiadały coraz bardziej naukowym wymogom stawianym praktyce medycznej na przełomie wieków.
Słowa kluczowe: krytyczne nauki o zdrowiu, historia endokrynologii, retoryczna analiza dyskursu, gender studies, historia nauki