Artykuł zawiera analizę funkcjonującego w obrębie polskiej kultury prawomocnej dyskursu o „Poleszuku”. Na podstawie wybranych przykładów piśmiennictwa popularnego z okresu międzywojennego ukazuje ruskich chłopów – przodków współczesnych Ukraińców i Białorusinów – jako emblematyczną figurę polskiego dyskursu kresowego. Konstruowany z konceptów należących do dyskursu rasowego, nacjonalistycznego, kolonialnego czy modernizacyjnego stereotypowy „Poleszuk” to uwewnętrzniony i zarazem wykluczony Inny. Obok Żyda pełni on funkcję konstytutywnego obcego etnonacjonalistycznego modelu polskości. „Poleszuk” jest z polskości wykluczony podwójnie: jako chłop (dzikus bez kultury) i jako ruski (prawosławny, bolszewik). Takiego wizerunku: nieoswojonego i nieoswajalnego „Poleszuka”, domaga się jako swojego rewersu konstruowany wokół różnicy narodowej i klasowej narcystyczny autowizerunek Polaka-pana.
Słowa kluczowe: studia postkolonialne, polski kolonializm, dyskurs kresowy, stereotyp chłopa, Polesie