Artykuł to przekład epilogu nieprzetłumaczonej dotąd na język polski książki Anne Rothe Popular Trauma Culture. Selling the Pain of Others in the Mass Media (Rutgers University Press, New Brunswick, New Jersey, London 2011). Autorka analizuje, w jaki sposób Zagłada w amerykańskiej kulturze popularnej stała się paradygmatycznym wyobrażeniem zła. Sukces, jaki wśród szerokiej publiczności odniosły relacje ocalałych oraz holokaustowe dzienniki i pamiętniki, stał się inspiracją dla twórców filmów, autorów powieści, a także podróbek literatury dokumentu osobistego. Atrakcyjność tych narracji zasadza się na pochłonięciu czytelnika indywidualną tragedią rozgrywającą się w prostym, czarno-białym świecie. Wczuwając się w cudzy ból i oddając fantazji o własnym świadkowaniu Zagładzie, odbiorca odrywa się od współczesnych uwarunkowań politycznych, ekonomicznych i społecznych, w których czuje się bezradny i pogubiony. Dodatkowym atutem holokaustowych narracji jest pieczęć autentyzmu, która potęguje siłę ich oddziaływania w rzeczywiści na co dzień doświadczanej jako nieautentyczna i pozbawiona głębszego sensu. Ten mechanizm pozwala zrozumieć, dlaczego spośród wielu celów tak zwanej czarnej turystyki największą popularnością cieszą się muzea-miejsca pamięci utworzone na terenie dawnych obozów zagłady.
Słowa klucze: pamięć o Zagładzie, kultura popularna, świadectwa, świadek, trauma