Artykuły: Danuta Kądzielawa

Zaburzenia w językowym funkcjonowaniu człowieka są przedmiotem zainteresowania społecznego od najdawniejszych wieków historii naturalnej. Klasyczny okres rozwoju afazjologii zaczyna się w roku 1860 od zaprezentowania przez Paula Brokę pacjenta neurologicznego z głębokimi zaburzeniami mowy ekspresyjnej, a kończy umownie w roku 1950, poprzedzającym okres intensywnego rozwoju nowych interdyscyplinarnych kierunków badań nad mową i językiem, w tym – neurolingwistyki i neuronauki poznawczej , ukierunkowanej na badanie relacji języka i czynności mowy z ich mózgowiowymi mechanizmami , rozpatrywanymi u pacjentów neurologicznych i osób zdrowych. Wraz z rozwojem stanowisk teoretycznych i badań nad poznawczą reprezentacją języka jako systemu i formami jego zastosowania w komunikacji społecznej zmieniają się poglądy na temat związku tych reprezentacji ze strukturami mózgu i szerzej – mózgowia, którego aktywność coraz częściej rozpatruje się w kategoriach modeli sieci neuronalnych.