Artykuł poświęcony jest rekonstrukcji, uhistorycznieniu i analizie spóźnionej recepcji zjawiska sławy literackiej przez polską krytykę. Autor przekonuje, że figura pisarza-celebryty pozostaje w bliskiej relacji z modernistyczną koncepcją artysty i stanowi konieczny element kultury literackiej w demokratycznym kapitalizmie. W krajach zachodnich sława pisarzy ma długą historię i towarzyszą jej zaawansowane studia, a w Polsce mogła rozwinąć się dopiero po roku 1989. Autor pokazuje, jak bardzo dynamiczny był to rozwój i śledzi kolejne kroki zdezorientowanej, pozbawionej odpowiednich narzędzi i zawsze spóźnionej krytyki, której dużo czasu zajęło odkrycie, że pisarz-celebryta jest złożonym fenomenem decydującym o kształcie pola literatury, a nie prostym symptomem utowarowienia.
Słowa klucze: pisarz-celebryta, polska krytyka literacka, literatura i media, literatura i rynek, sława