Szkic dowodzi potrzeby ponownego rozważenia średniowiecznych gatunków i koncepcji genologicznych. Opierając się na pojęciu „formy życia”, proponowanym przez Giorgio Agambena w jego rozważaniach o praktyce monastycznej, tekst ujmuje gatunek jako nierozerwalnie związany z doświadczeniem i praktyką. W wypadku średniowiecznych gatunków taksonomie, zalecenia i konwencje zyskują określoną postać w danym „świecie życia” tekstu i praktyki. Z tej racji wczesne gatunki oraz koncepcje komplikują niektóre spośród opozycji, na których opiera się nowoczesna teoria gatunku: instrumentalne vs. estetyczne, nowatorskie vs. konwencjonalne, czysta forma vs. hybryda, czytane vs. wykonane.
Gatunek jako forma życia
Numer:
2019 / 3