Autor przedstawia syntetycznie dorobek naukowy Anny Wierzbickiej podkreślając, że wyrasta on z tradycji europejskiej (Leibniz, Bogusławski, Apresjan) i nosi wyraźne piętno slawistyczne, polskie, mentalnie i genetycznie, choć aktywnie dialoguje z anglo-amerykańską lingwistyką kognitywną Lakoffa i Langackera. Dzieli drogę naukową Anny Wierzbickiej na dwa etapy: polsko-warszawski, dekada 1961-1972, i zagraniczny, australijski, kiedy w roku 1972 objęła stanowisko profesora w Uniwersytecie w Canberra w Australii i punktuje najważniejsze idee naukowe Wierzbickiej: uznanie semantyki za fundament i centrum lingwistyki, założenie istnienia „elementarnych jednostek semantycznych” (ang. primes), semantycznych atomów, oraz zasobu elementarnych reguł gramatycznych znanych wsztskim językom świata; postulat definicji leksykograficznych opartych prostych (elementarnych) jednostkach semantycznych i dowartościowanie potoczności, czyli intuicji przeciętnego użytkownika języka; konsekwentne pokazywanie podmiotowego charakteru znaczenia m. in. poprzez definiowanie aktów mowy z perspektywy pierwszej osoby; rozwiązanie problemu antynomii między uniwersalizmem a absolutnym relatywizmem i stworzenie metodologicznych podstaw dla semantyki międzykulturowej. Podkreślono krytyczne podejście Wierzbickiej do etnocentryzmu anglo-amerykańskiego, a na koniec wskazano tez pewne kwestie dyskusyjne.
Droga naukowa Anny Wierzbickiej. Od składni polskiej prozy renesansowej do semantyki międzykulturowej
Numer:
2011 / 1-2