Tekst stanowi krytyczną odpowiedź na tezę Frederica Jamesona głoszącą, że współczesny kryzys wyobraźni manifestuje się tym, że „łatwiej jest wyobrazić sobie koniec świata niż koniec kapitalizmu”. Autor lokuje powyższe twierdzenie w kontekście historyczno-teoretycznym a w szczególności w XX-wiecznych teoriach opisujących modus operandi oraz genezę kapitalizmu. Jednocześnie wskazuje m.in. za Amitavem Ghoshem, iż to nieumiejętność wyobrażenia sobie realności katastrofy klimatycznej (oraz istotności dziedzictwa imperializmu) jest faktycznym symptomem współczesnego kryzysu wyobraźni. Autor następnie pokazuje, jak odmienne skonceptualizowanie kapitalizmu, odchodzące od konsensusu wypracowanego w drugiej połowie XX wieku, pozwala połączyć teorię kapitalizmu i antropocenu oraz w inny sposób skonceptualizować możliwość zmiany.
Słowa kluczowe: kapitalizm, antropocen, kryzys wyobraźni, imperializm, realizm kapitalistyczny