Filozofowie omawiający poezję liryczną często skupiają się na ekspresji pierwszoosobowej jako znaku „liryki”. Zaowocowało to wąskim rozumieniem intymności w poezji, skoncentrowanym na indywidualnym poecie, głosie poetyckim lub czytelniku. W tym artykule przedstawiam sposób, w jaki niektóre utwory liryczne mogą angażować w intymną relację, która łączy czytelnika z głosem z wiersza dzięki użyciu form drugoosobowych. Dla zilustrowania moich twierdzeń, skupiam się na zbiorze wierszy Citizen [Obywatel] Claudii Rankine.
Słowa kluczowe: poezja, Claudia Rankine, druga osoba gramatyczna, etyka, podzielana perspektywa