Artykuł jest próbą przybliżenia polskiemu czytelnikowi literackich czasopism hebrajskich, które ukazywały się w Warszawie w okresie międzywojennym, ze szczególnym uwzględnieniem krytyki literatury polskiej. Prezentuje stosunek hebrajskich publicystów do dziedzictwa literackiego Polski, do twórczości takich pisarzy jak Mickiewicz czy Wyspiański. Omawiane teksty krytyczne są nie tylko odzwierciedleniem zaangażowania pisarzy w życie literackie Polski, ale również ich podejścia – raz to krytykanckiego, a innym razem wyzutego z wszelkiego krytycyzmu wyrazu afirmacji pisarza. Znajdziemy tu więc zarówno psalmy na cześć Mickiewicza, jak i bardzo surowe oceny twórczości Słonimskiego. Nierzadko jednak, jak się okaże, nie literaturoznawcza analiza dzieła była priorytetem hebrajskiego publicysty, ale to motywy narodowe kierowały ich piórem. I tak, na pierwszy plan w omawianych artykułach wysuwają się stosunek do Żydów i ich wizerunek w twórczości pisarzy polskich, a także wycieczki biograficzne nawiązujące do pochodzenia pisarza.
Literatura polska w zwierciadle hebrajskojęzycznej krytyki literackiej
Numer:
2012 / 1-2