Celem artykułu jest pokazanie, na przykładzie dziennika nastolatka z końca lat 50. XX wieku, że dzienniki osobiste wytworzone przez dzieci i młodzież są pełnoprawnym źródłem do badań nad historią kultury. Kategoria „dziennika osobistego” została zaczerpnięta z pism P. Lejeune’a. Opublikowane zapisy dziennika obejmują lata 1957-1959, dotyczą Żywca i Warszawy. Treść zapisków oraz ich warstwa graficzna, którą edytor próbował oddać w druku, pozwala na refleksję nad codziennymi praktykami nastoletniego chłopca: pasjonata pirotechniki, harcerza, kolegi, ucznia i syna, który mimo licznych zajęć niekiedy odczuwa nudę. Dziennik nastolatka stanowi również zapis tych sfer minionej codzienności, które rzadko znajdują odzwierciedlenie w innych dokumentach.
Słowa kluczowe: młodzież, dzienniki, nastolatek, harcerstwo, nuda
„Straszliwie się nudzę. Żeby się już zaczęły lekcje”. Dziennik nastolatka jako źródło do badań nad historią kultury polskiej pod koniec lat 50. XX wieku
Numer:
2018 / 6