Autorka stawia tezę o „geometryczności” wyobraźni Gombrowicza. Dwie współczesne teorie matematyczne wydają się szczególnie przydatne do odczytania jego wczesnych utworów, fragmentów prozy poetyckiej Dziennika oraz Kosmosu: krystalograficzna teoria „tesselacji” czyli regularnego podziału przestrzeni, oraz założenia geometrii nie-euklidesowej, które przecząc podstawowym intuicjom na temat przestrzeni służą do konstruowania modeli nieskończoności. Autorka porównuje prozę Gombrowicza z „geometrycznymi” grafikami M.C.Eschera, który wykorzystywał i rozwijał matematyczne intuicje. Fragmenty prozy poetyckiej oraz Kosmos były opisywane ostatnio jako świadectwa niesamowitości, nieczytelności i rozkładu świata (Markowski, Neuger). Artykuł uzupełnia tę charakterystykę o paradoksalny aspekt „holistyczny” wyprowadzony z analizy sposobu budowania przestrzeni w tych utworach.
Witold Gombrowicz: sceny w przestrzeni nieeuklidesowej
Numer:
2009 / 3