Artykuł dotyczy Jadwigi Stańczakowej, niewidomej dziennikarki, poetki i prozaiczki. Autorka przedstawia stan badań nad jej twórczością i wyznacza kierunki możliwych lektur: w kontekście jej mentora, Mirona Białoszewskiego, oraz w kontekście nurtu literatury z niepełnosprawnościami (z uwzględnieniem perspektywy tyflologicznej). Koncentruje się na interpretacji tomu wspomnień zatytułowanego Ślepak przez kategorię niedowidzącego świadka Zagłady.
Słowa kluczowe: Jadwiga Stańczakowa, studia nad niepełnosprawnościami, osoby niewidome, świadek