Celem artykułu jest analiza Spoglądając przez ozonową dziurę Zenona Fajfera. Autor skupia się na przedstawieniu konsekwencji dla ontologii literatury właściwego liberaturze radykalnego złączenia formy i treści. Punktem wyjścia jest wykazanie, dlaczego eksperymentalność Spoglądając przez ozonową dziurę polega przede wszystkim na samym doświadczeniu lektury utworu polisemiotycznego i multimodalnego. Okazuje się, że totalność i radykalność formalna determinują głębokie znaczenia dzieła Fajfera, przez co Spoglądając przez ozonową dziurę (butelka z ukrytym wewnątrz wierszem) łączy widzialne z niewidzialnym, przezroczyste z nieprzeniknionym. Autor wykazuje, że Fajfer w nowatorski sposób zrównuje świat przedstawiony dzieła liberackiego z rzeczywistością pozaliteracką, obalając dychotomie (forma–treść, substancja–duch) i traktując materię jako rezerwuar siły semantycznej.
Słowa klucze: Zenon Fajfer, liberatura, poezja emanacyjna, neoawangarda, filozofia literatury