Autor proponuje nową perspektywę badań nad horyzontalną wymianą kulturową pomiędzy literaturą południowoafrykańską a Europą Środkową – taką, w której Europa Środkowa jest nie tylko tematem czy źródłem inspiracji dla literatury południowoafrykańskiej, lecz przede wszystkim jej potencjalną historią. Tekst wskazuje na potrzebę rozpoznania dystynktywnego południowoafrykańskiego modusu pisania oraz lektury historii, tożsamości i geografii, który ma się opierać na wzajemnym nakładaniu się środkowoeuropejskich i południowoafrykańskich map, czasoprzestrzeni i bytów. Deborah Levy, pisarka podwójnie prowincjonalna, tj. południowoafrykańska i środkowoeuropejska zarazem, zostaje zidentyfikowana jako szczególna adeptka tej metody. Zaproponowana lektura jej utworów nie tylko pozwala analizować i śledzić trajektorię oraz naturę dialogu, jaki prowadzi ona z Europą Środkową, ale przede wszystkim wskazuje na zakwestionowanie przez nią imperialnej geografii obu regionów i wytworzonego w jej ramach aparatu pojęciowego, w tym literackich kanonów, poetyk i genealogii.
Słowa kluczowe: potencjalne historie, literatura południowoafrykańska, Europa Środkowa, Deborah Levy, nostografia