Przedmiotem artykułu jest miejsce praktyk piśmiennych i twórczości słownej na mapie czeskiej kultury undergroundowej. Autorka bada sposoby wykorzystywania pisma i słowa pisanego przez undergroundowych artystów, napięcie między pismem a opierającą się w dużej mierze na żywiole słowa mówionego kulturą alternatywną oraz sytuacje, w których akt pisania stawał się swoistym performansem. Tekst poświęcony jest różnym przejawom undergroundowej kultury: muzyce, poezji, sztukom plastycznym i wydawnictwom samizdatowym.
„Pisać też będę ohydnie”. Praktyki piśmienne czeskiego undergroundu
Numer:
2015 / 4