Artykuł dotyczy prominentnego w humanistyce ostatnich lat zjawiska postkrytyki. Autor dowodzi, że – wbrew dominującym tendencjom do interpretowania postkrytyki jako zerwania z tradycją krytyczną, a nawet zagrożenia misji humanistyki – jest ona w istocie kontynuacją tej tradycji, reakcją na jej kryzys i związane z nim poczucie wyczerpania, a także próbą korekty jej kursu.
Słowa kluczowe: krytyka, postkrytyka, Rita Felski, Bruno Latour
Artykuł jest interpretacją wybranych prac i tekstów Hito Steyerl, współczesnej artystki niemieckiej. Autor odwołuje się do pojęcia realizmu w wersji zaproponowanej przez Nicolasa Bourriauda i koncepcji wzbogacania rzeczy autorstwa Luca Boltanskiego i Arnauda Esquerre’a, by pokazać, że praktykę Steyerl charakteryzuje wyjątkowa relewantność: zdolność do tematyzacji problemów współczesności. Jej dzieła nie tylko wyjątkowo trafnie odnoszą się do problemów związanych z funkcjonowaniem wizualności w epoce cyfrowej, ale także do działania instytucji muzealnych i galeryjnych jako procesu wzbogacania rzeczy kluczowego dla logiki kapitalizmu w epoce poprzemysłowej.
Słowa kluczowe: cyfrowy realizm, muzeum, sztuka współczesna
Artykuł jest propozycją odczytania prac Pierre’a Francastela, francuskiego socjologa sztuki, w odniesieniu do kategorii nastroju. Zgodnie z hipotezą autora, analiza dotychczas nieopracowywanych dokumentów z archiwum Pierre’a Francastela, niepublikowanych tekstów dotyczących doświadczenia filmu, winna zostać uzupełniona o badania dotyczące nastroju wytwarzanego w archiwum: materialnych śladów nowoczesnego optymizmu, dowodów wiary w postęp. Tego rodzaju badania pozwalają pomyśleć nowoczesność w kategoriach afektywnych.
Słowa kluczowe: nastrój, optymizm, nowoczesność, archiwum, kino, filmologia
W tekście “Obraz krytyczny (obraz krytyki)” Georges Didi-Huberman proponuje reinterpretację fenomenu dialektyki negatywnej jako momentu przełomowego dla całej tradycji filozoficznej. Dialektyka negatywna ma umożliwić pomyślenie obrazu jako instancji krytycznej. Propozycja francuskiego filozofa jest jednocześnie komentarzem do koncepcji adornowskiej i próbą zarysowania wizji praktyki krytycznej, w której centrum znajdują się obrazy, praktyki wychodzącej poza dychotomię zaangażowania i niezaangażowania. Skoro obrazy wywołują silne reakcje afektywne pozwalające na zdefiniowanie własnej pozycji wobec rzeczywistości, to mogą być rozumiane jako to, co umożliwia doświadczenie o znaczeniu politycznym. Próba skonstruowania relacji między wizualnością i polityką wpisuje się w logikę rozwoju myśli Didi-Hubermana, w której z czasem coraz większą rolę pełni wymóg przemyślenia polityczności jako koniecznego horyzontu działalności intelektualnej.
Słowa kluczowe: wizualność, obraz, polityczność, krytyka
Recenzja. Roland Barthes Imperium znaków, przeł. A. Dziadek, przekład przejrzał i poprawił M.P. Markowski, Warszawa 1999