Artykuły: Grzegorz Piotrowski

Hélène Casella (1876-1952), pianistka-akompaniatorka, należała do najpopularniejszych postaci paryskiego życia muzycznego w latach 20. i 30. XX wieku. Aktywnie zaangażowana w działalność Société Musicale Indépendante i „La Revue Musicale”, poznała w 1922 roku Karola Szymanowskiego. Stała się wkrótce gorącą wielbicielką muzyki i osobowości kompozytora oraz niestrudzoną promotorką jego dzieł i bliskich mu ludzi, w tym Jarosława Iwaszkiewicza, w Paryżu. „Cóż to był za człowiek, jaka mądrość życiowa, jaka kultura, jaka zdolność do uczuć” – pisał po latach Iwaszkiewicz. Celem artykułu jest refleksja nad biografią i osobowością Caselli – m.in. w świetle prowadzonych przeze autora badań archiwalnych – oraz nad jej zasługami i obecnością w kulturze polskiej.

Słowa kluczowe: Hélène Kahn-Casella, Karol Szymanowski, Jarosław Iwaszkiewicz

Celem artykułu jest próba zdefiniowania fenomenu „teatru piosenki” – będącego kategorią gatunkową, stylistyczną, estetyczną, performatywną i instytucjonalną – w oparciu o klasyczne przykłady twórczości wybitnych artystów (m.in. Charles Aznavour, Juliette Gréco, Ewa Demarczyk, Ałła Pugaczowa) oraz w kontekście francuskich korzeni zjawiska. Autor wyróżnia i analizuje jego następujące wyznaczniki: autotematyzm (w warstwie słowa i działań scenicznych), tworzenie postaci (poprzez media głosu, kostiumu i ruchu), dialogowość i quasi-dialogowość („gra” z realnym bądź wirtualnym partnerem) oraz teatralizacja formuły recitalu (m.in. dążenie do „związania” czasu widowiska).

O tożsamości homoseksualnej u Iwaszkiewicza, która uwidacznia się w jednoczesnym potwierdzaniu i negacji, w kamuflażu i aluzyjności bądź prowokacyjnej otwartości