Punktem wyjście artykułu jest analiza fenomenu wymiany spojrzeń, w której realizuje się zarówno nasze pragnienie bycia z innymi (zbliżenia), jak potrzeba odróżnienia się od nich. Odbicie w oczach innej osoby (współ)tworzy naszą tożsamość, samo poczucie istnienia wiąże się z twarzą i wymianą spojrzeń. Antropologia grecka przekazała nam wyjątkowy materiał związany z wizualno-poznawczymi kategoriami (‘patrzeć’, ‘być widzianym’, ‘rozpoznawać się’ w innych), kształtującymi strukturę społeczną, formy obcowania. Jednostka istnieje w spojrzeniu członków wspólnoty, równych jej i do niej podobnych. Mitologia przynosi odmienny obraz: wymiana spojrzeń – to pola napięć, konfliktów, katastrof. Śmiercionośna jest zarówno relacja (samo)zwrotna w micie Narcyza, jak unicestwiające spojrzenie gorgony-Meduzy, figury chaosu, regresu do tego, co bezkształtne. Prace Wiaczesława W. Iwanowa, Władimira N. Toporowa wskazują na bliskowschodną genezę symboliki gorgony-Meduzy, a analizy Jean-Pierre’a Vernanta i Françoise Frontisi-Ducroux sytuujących obraz monstrum w szerokim polu ikonograficzno-mitologicznym dawnej Grecji. Ostatnie części artykułu poświęcone są funkcji ”spojrzenia Meduzy” jako peryfrazy określającej muzułmana w The Drowned and the Saved Primo Leviego.