Celem niniejszego artykuły jest analiza najnowszej powieści ukraińskiej pisarki Tani Pjankowej Wiek czerwonych mrówek, skupionej na opisie doświadczenia ofiar Wielkiego głodu w Ukrainie lat 1932-1933. W pierwszej części tekstu autorka zwraca uwagę, że powieści hołodomorowe są medium pamięci oraz remedium postpamięci, gdyż aktualizując problematykę nieuświadomionej traumy, ułatwiają jej przepracowanie. Stanowią również fundament anty-historii, bowiem ukazują ludobójczy charakter Hołodomoru, o którym przez kilka dekad milczał cały świat. W kolejnych fragmentach podejmuje refleksje na temat antropologii ciała głodującego oraz dokonuje analizy tych fragmentów powieści Pjankowej, które eksponują korporalno-afektywny wymiar egzystencji ofiar głodu.
Słowa klucze: Tania Pjankowa, Hołodomor, trauma, postpamięć, somatyczność