Nowa Humanistyka jest w polskich badaniach nad literaturą i kulturą zjawiskiem nowym, nie w pełni ukształtowanym, odwołującym się do wcześniejszych zwrotów metodologicznych, swoistym laboratorium. Zainteresowania badaczy tego nurtu koncentrują się na zjawiskach współczesnych (od połowy XX wieku) i do nich dostosowują swe instrumentarium. Praktycznie nie odwołują się natomiast do literatury i kultury dawniejszej, w konsekwencji ich prace tworzą obraz współczesności wykorzenionej, pozbawionej tradycji i pamięci. Tymczasem autorzy zagraniczni, do których nawiązuje Nowa Humanistyka, często budowali instrumentarium badając literaturę i kulturę dawną, np. w zakresie refleksji nad emocjami. To ograniczenie do współczesności niepokoi, gdyż prowadzi do niezauważania znaczenia roli dawnej tradycji i ciągłości kultury nie tylko na obszarze nauki, ale również w kształceniu literackim i kulturowym nowych pokoleń.
Słowa: Nowa Humanistyka, zwrot metodologiczny, tradycja literacka, literatura dawna, pamięć zbiorowa, kształcenie literackie i kulturowe